Isporučuje se u gasovitom i tečnom stanju.
Gasoviti helijum se isporučuje komprimiran u čeličnim bocama, zapremine 6m3; 7,5m3 i 10m3.
Kao tečnost, helijum se isporučuje kupcima u specijalnim izoliranim ISO kontejnerima ili vakum bocama Dewar-a.
Helijum je bezbojan, bez mirisa, netoksičan, nekorozivan i nesagorljiv.
Sa vrednošću od 4.2 stepena Kelvina ili -269oC, on ima najnižu temperaturu isparavanja od bilo kog gasa i kao rezultat, tečan helijum je najhladnija materija na zemlji.
To je ono što čini helijum idealno pogodnim za korišćenje kao kriogena u bezbroj aplikacija reznog ruba uključujući superprovodljivost u video magnetnoj rozonanci (MRI), nuklearnoj magnetnoj rezonanci (NMR), fizici čestica i ostalim kriogenskim aplikacijama.
Specijalna svojstva helijuma kao gasa se koriste u mnogim industrijama i procesima kao što su ronjenje, dizanje, laborotoriska ispitivanja, automobilska industrija, proizvodnja poluprovodnika, sečenje i zavarivanje, punjenje balona.
Isporučuje se u gasovitom i tečnom stanju.
Gasoviti helijum se isporučuje komprimiran u čeličnim bocama, zapremine 6m3; 7,5m3 i 10m3.
Kao tečnost, helijum se isporučuje kupcima u specijalnim izoliranim ISO kontejnerima ili vakum bocama Dewar-a.
Prvi dokaz postojanja helija dobijen je 18. augusta 1868. godine, kao svijetla žuta linija talasne dužine 587,49 nanometara u spektru hromosfere Sunca. Liniju je otkrio francuski astronom Jules Janssen tokom potpunog pomračenja Sunca u gradu Guntur, Indija.[5] U prvi mah, za ovu liniju se smatralo da je natrijeva. Ubrzo 20. oktobra iste godine, engleski astronom Norman Lockyer je posmatrao istu žutu liniju u sunčevom spektru koju je nazvao D3 Fraunhoferova linija jer je bila u blizini tada već poznatih D1 i D2 linija natrija.[6] On je zaključio da je ona uzrokovana elementom na Suncu koji je nepoznat na Zemlji. Lockyer i engleski hemičar Edward Frankland dali su ime novom elementu po grčkoj riječi za Sunce ἥλιος (helios).[7][8]
Italijanski fizičar Luigi Palmieri prvi je otkrio 1882. godine postojanje helija na Zemlji, putem njegovih D3 spektralnih linija pri analizi lave na Vezuvu. Škotski hemičar William Ramsay 26. marta 1895. godine uspio je izolirati helij na Zemlji tretiranjem minerala cleveita (jednog oblika uraninita sadržaja najmanje 10% rijetkih zemnih elemenata) mineralnim kiselinama. Ramsay je tražio argon, ali je nakon što je odvojio dušik i kisik iz gasa oslobođenih sumpornom kiselinom, primijetio je svijetlu žutu spektralnu liniju koja je odgovarala D3 liniji posmatranoj u spektru Sunca.[6][9] Ovi uzroci su identificirani kao helij od strane Lockyera i britanskog fizičara William Crookesa. Nezavisno od njih, helij je izdvojen iz cleveita iste godine, nakon što su hemičari Per Teodor Cleve i Abraham Langlet u švedskom gradu Uppsala prikupili dovoljno gasa da tačno odrede njegovu atomsku težinu.[10][11] Helij je također izolirao i američki geohemičar William Francis Hillebrand prije Ramsayevog otkrića, kada je primijetio neuobičajene spektralne linije tokom testiranja uzorka minerala uraninita. Međutim, Hillebrand je te linije pripisao dušiku.
Iako su baloni najpoznatija oblast korištenja Helijumuma, oni učestvuju malehnim udjelom u potrošnji Helijumuma. Helijum se koristi u mnoge svrhe, naročito tamo gdje su neophodne jedinstvene osobine, poput niske tačke ključanja, male gustoće, slabe rastvorljivosti, visoke toplotne provodljivosti ili internosti. Po podacima iz 2008. godine, svjetska godišnja proizvodnja Helijuma iznosila je 32 milion kg (193 miliona kubnih metara) Helijuma, a najviše Helijuma (oko 22% od ukupne proizvodnje 2008. godine) potrošeno je za kriogene aplikacije, najvećim dijelom za hlađenje superprovodljivih magneta u medicinskim skenerima za magnetnu rezonancu. Ostale značajnije oblasti upotrebe (oko 60% ukupne proizvodnje 1996. godine) bile su čišćenje sistema, održavanje kontrolirane atmosfere, zavarivanje i otkrivanje istjecanja.
Helijum se koristi kao zaštitni gas u kojem rastu silicijski i germanijski kristali, te za proizvodnju titanija i cirkonija i u gasnoj hromatografiji, jer je inertan. Također zbog inertnosti, savršene termalne i kalorijske prirode, velike brzine zvuka i visokih vrijednosti odnosa toplotnog kapaciteta, koristan je u supersoničnim vazdušnim tunelima i impulsnim pogonima.